Piernik staropolski dojrzewający (przepis średniowieczny)
„Ciasto, co leży jak wino, a smakuje jak niebo.”
Składniki:
- 500 g miodu pszczelego (najlepiej gryczany lub lipowy)
- 250 g cukru trzcinowego (lub melasy – dawniej używanej)
- 250 g masła
- 1 kg mąki pszennej (najlepiej typ 500–650)
- 3 jajka
- 2 łyżeczki sody rozpuszczone w odrobinie mleka
- Przyprawy korzenne (wedle średniowiecznych zapisów):
- 2 łyżeczki cynamonu
- 1 łyżeczka mielonego imbiru
- 0,5 łyżeczki goździków
- 0,5 łyżeczki gałki muszkatołowej
- szczypta pieprzu czarnego (!)
Sposób wykonania – po staropolsku:
- Miód, cukier i masło zagotuj razem w garncu nad ogniem. Mieszaj aż się połączą. Odstaw do przestudzenia.
- Gdy letnie, dodaj przesianą mąkę, jajka, przyprawy i sodę.
- Wyrób ciasto, aż będzie gładkie, elastyczne i ciężkie.
- Włóż do glinianego lub kamionkowego naczynia, przykryj lnianą ściereczką.
- Zostaw w chłodzie na 2 do 6 tygodni – im dłużej leży, tym lepszy i bardziej piernikowy. (Dawniej przechowywano je nawet całą zimę.)
Po dojrzewaniu:
- Ciasto rozwałkuj na grubość palca, wycinaj kształty lub warstwy na ciasto przekładane.
- Piecz w 160–170°C przez 15–20 minut.
- Możesz przekładać powidłami śliwkowymi, masą orzechową lub polewać gorzką czekoladą.
Mistrz piernikarski Maciej z Torunia powiadał:
„Kto piernik spożywa w długie wieczory, ten zdrowy na sercu, jędrny na ciele i wesół w rozmowie!”
